واسطه آوردن و وسيله قرار دادن كسى را براى برآمدن حاجت، در ميان مردم، مشهور و امرى عقلى است. اگر مردم مشكلى داشته باشند كه حلّ آن را به دست كسى بدانند، معمولاً به يكى از نزديكان او متوسّل مى‏شوند و او را واسطه حلّ مشكل خود قرار مى‏دهند. قرآن شريف اين امر عقلى و بديهى را امضا فرموده بلكه به آن امر كرده است:

 »وَ لَو اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُوا اَنْفُسَهُمْ جاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحيماً«.

]   - نساء / 64. [

 »و اگر مخالفان هنگامى كه به خود ستم مى‏كردند به نزد تو مى‏آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‏كردند و پيامبر (نيز) براى آنان طلب آمرزش مى‏كرد قطعاً خدا را توبه‏پذير مهربان مى‏يافتند«.

 »يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا اِلَيْهِ الْوَسيلَةَ«.

]   - مائده / 35. [

 »اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد و وسيله‏اى براى تقرّب به او بجوييد«.

 »وَ لِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها«.

]   - اعراف / 180. [

 »و براى خدا نامهاى نيك است پس خدا را با آن نامها بخوانيد«

 در روايات معصومين: نقل شده است كه »وسيله« بندگان به سوى خداوند متعال و نيز »نامهاى نيكِ« خداوند، همان اهل بيت عصمت و طهارت: مى‏باشند، چنانكه نبى اكرم (ص) فرمودند:

 »نَحْنُ الوَسيلَةُ إِلىَ اللَّهِ«.

]   - بحار الانوار، ج 25، ص 22، باب 1، ح 38. [

 »ما وسيله به سوى خداوند متعال هستيم«.

 و نيز امام صادق (ع) فرمودند:

 »نَحْنُ وَ اللَّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى«.

]   - بحار الانوار، ج 91، باب 28، ح 7. [

 »به خدا سوگند، اسماء حُسنى و نامهاى نيك در قرآن، ما هستيم«.

 امّا در قرآن كريم آياتى نيز هست كه بت پرستان را به اين دليل كه بت را وسيله تقرّب به خدا مى‏دانسته و آن را شفيع قرار مى‏دادند مذمّت كرده است:

 »وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعائُنا عِنْدَ اللَّهِ«.

]   - يونس / 18. [

 »آنها غير از خدا چيزهايى را مى‏پرستند كه نه به آنان زيان مى‏رساند و نه سودى مى‏بخشد، و مى‏گويند اينها شفيعان ما نزد خدا هستند«.

 »وَ الَّذينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ اَولِياءَ ما نَعْبُدُهُمْ اِلّا لِيُقَرِّبُونا اِلَى اللَّهِ زُلْفى«

]   - زمر / 3. [

 »و آنها كه غير خدا را اولياى خود قرار دادند (دليلشان اين بود كه) اينها را نمى‏پرستيم مگر به خاطر اينكه ما را به خدا نزديك كنند«.

 زيرا اوّلاً كار آنها نه واسطه قرار دادن بُتها، بلكه عبادت آنها بود كه بالاترين ظلم است، همانگونه كه قرآن شريف از قول لقمان به فرزندش، مى‏فرمايد:

 »لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ اِنِّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظيمٌ«.

]   - لقمان / 13. [

 »شرك به خدا نياور زيرا شرك، ظلمى بزرگ است«.

 و ثانياً كار آنها خرافى و مخالف با عقل بود، زيرا بتى كه نه شعور و نه نفع ونه ضرر دارد و نه مى‏تواند خود را حفظ كند و نه ديگرى را، چگونه مى‏تواند شفيع يا موجب تقرّب به خداى متعال شود؟